Zululip en de Brokkenpiloot

Nou, we kunnen met z'n allen wel vaststellen dat ik mijn belofte om deze blog wat regelmatiger bij te houden niet echt ben na gekomen. Maar de tijd gaat ook zo snel! De maanden vliegen voorbij. Desalniettemin zal ik jullie toch nog een keer verblijden met een nieuw verhaal.

Na mijn Abel Tasman avontuur zijn Savan en ik vertrokken richting de Glaciers. Klinkt leuk, maar… Niks gezien behalve mist. Viel een tikkeltje tegen zoals je kan begrijpen. Maar niet getreurd, we hebben wel onze was kunnen doen. Ook belangrijk! En daarbij ook hoognodig na het leven als bushvrouw in de jungle.

We zijn verder afgedaald richting Lake Wanaka waar ik een cursus stuntvliegen heb gedaan. Nou denk ik niet dat ik een natuurtalent ben, maar ik voelde me een ware piloot! Opstijgen, loops, spins, barrels, rollovers en weer landen. Klinkt errrug pro, al zeg ik het zelf. Ben ik natuurlijk niet.

Na Wanaka was het tijd voor Queenstown, een kleine stad maar véél dingen te doen. En niet zomaar iets. Savan en ik zijn het avontuur aangegaan en zijn een ravijn in gesprongen. Na die skydive vond ik mezelf al erg stoer, maar hier moest ik toch wel even slikken. De Shotover Canyon Swing... Net als vaders heb ik toch een beetje last van hoogtevrees en met de teentjes over de rand van een kloof van 109 meter hoog vond ik ietwat ongemakkelijk. Zo grootgebekt als we waren hadden de twee mutsen al voor twee sprongen betaald. Onder het mom: dat is goedkoper. Maar met mijn ogen op die afgrond begon ik toch een beetje te twijfelen. Welke debiel springt hier nou vanaf? Savan was wat positiever en sleepte me mee naar de rand. Na wat duwen en grappen van de jongens die de heleboel regelden was het zover: drie… twee… één… GO!

Gek genoeg waren de rollen omgedraaid toen we weer naar boven getakeld werden. IK WIL NOG EEN KEER! NOG EEN KEER, NOG EEN KEER! Eindelijk die adrenaline kick die ik zocht! Savan dacht er iets over anders over. Met een piepstemmetje kwam er alleen maar "Hell no, dat ik nog een keer ga, echt niet!" uit.

Het leuke aan de Canyon Swing is dat je op elke manier mogelijk kan springen. Op ski's, in een kano, ondersteboven, in een tuinstoel, noem het maar op. Aangezien wij échte Nederlanders zijn en Savan toch al had betaald voor die tweede sprong, ging ze toch nog een keer. Anders is het toch zonde van dat geld, niet? Savan koos voor een glijbaan en als een boer met kiespijn gleed ze er vanaf, opnieuw de afgrond in.

Toen was het weer mijn beurt. Wat ging ik doen? Ik moest toch iets origineels doen van mezelf. Wat is voor mij de engste manier mogelijk? Achterover. Juist, een backflip. Met mijn hielen over de rand vroeg ik mezelf toch echt af waar ik in GODSNAAM mee bezig was. Welke halvegare bedenkt nou weer dat ze een achterover salto gaat maken? Mezelf vervloekend bereidde ik me mentaal voor. Het duurde even maar na 5 minuten schelden ben ik toch maar gesprongen. Twee salto's achterover en daarna vond ik het weer leuk geweest. Een 60 meter vrije val is zo voorbij, maar wat was het gaaf! NOG EEN KEER! Nee Lot, je bent een arme student. Twee keer is genoeg.

Na dit avontuur ging het Zuider eiland erg snel. Na wat tripjes naar Milford Sound, Dunedin en een lifttrip van Lake Tekapo naar Kaikoura met rasechte Cowboy Bill en zijn hond Flo kwamen we alweer in Wellington aan om vervolgens door te reizen naar ons geliefde Raglan. Vijf december zat eraan te komen, en je weet wat dat betekent… De Sint is weer in het land! In dit geval: Nieuw-Zeeland. En dat werd gevierd! Een heuse Dutch Party met bitterballen, pannenkoeken, pepernoten, appeltaart met slagroom, kip saté, smartlappen, surprises en gedichten in de Karioi Lodge.

Hierna werd het hoogtijd voor een nieuw avontuur: Fiji. Met onze tassen gepakt vertrokken we naar het vliegveld. Na een vlucht van 3,5 uur kwamen we aan op een klein vliegveld en stonden we in de rij voor de douane. Erg snel ging het niet, zoals je begrijpt, met twee loketjes open voor zo'n 300 man. "Everything on Fiji Time"... 

Op 50 meter afstand zag ik haar al zitten. Een dikke Fijiaanse met een gezicht als een oorwurm. Zucht, drie keer raden bij wie ik terecht kwam. Als een ware crimineel werd ik aan de kant gezet en mijn paspoort werd ingenomen. Ze moest namelijk bij mij uiteraard verifiëren dat ik wel écht verbleef op de plek die ik aangegeven had. Met een triomfantelijk lachje verwees ze me met haar worstenvinger door naar een in elkaar gedoken grijs muisje met enorme jampot glazen achter een desk vol papieren. Dit gaat nog wel even duren…

Drie kwartier later stonden we eindelijk buiten. Op naar Nadi City en morgen door naar de Coral Coast waar we een week zouden verblijven in The Beachhouse. Een heerlijke plek vol palmbomen, kokosnoten en hangmatten. En muggen. Ik zweer het je, al lag ik te spetteren in een bad vol DEET… Ze vinden me nog steeds. Rot mormels.

Hierna was het tijd voor de Mamanuca eilanden met als eerste stop: Funky Fish Surf Resort, Malolo Island. Met een warm onthaal van Fijiaanse Gordon en Joling zat ik slurpend aan een welkoms drankje te kijken naar mijn uitzicht voor de komende week. We waren werkelijk waar in de Glitter en Glamour wereld van onze hosts beland. Gordon met glanzende krulletjes, glimmende roze wangetjes, glitterende blauwe oogschaduw en bijpassend rokje. Joling met kort geknipte coupe, blonde plukken in de pony, groene glimmende oogschaduw, roze lipjes en een bloem achter het oor. Lachen, gieren en brullen. Maar eerlijk is eerlijk, wat een gastvrijheid. We werden met ieder probleem geholpen. Sterker nog, met onze gestolen boterhammetjes pindakaas van het ontbijt (om even terug te komen op het gevalletje echte Nederlanders) en instant noodles als diner voelden we ons bijna lullig tegenover ons glamour duo.

In onze tijd op Malolo Island hebben we voor het eerst de lokale Kava ceremonie meegemaakt. We werden door een aantal locals in een kring uitgenodigd. De bedoeling is dat iedereen hetzelfde zelfgemaakte drankje in één teug omstebeurt uit een kokosnoot schil drinkt. Ik zou graag willen zeggen dat het een fijne ervaring was, maar nu weet ik hoe het voelt om slootwater met een gore hoeveelheid paracetemol te drinken. Mijn tong en mond raakte na één kommetje Kava compleet verdoofd. Voor mijn gevoel zat ik erbij als een kwijlende patiënt bij de tandarts, klaar voor het trekken van mijn verstandskiezen. Het jammere van zo'n Kava ceremonie is, is dat je niet mag weigeren wanneer iemand je nog een kom aanbiedt. Erg fijn. Na 7 verlammende kommetjes kon ik eindelijk vertrekken.

Na Malolo vertrokken we naar Mana Island. Dat was even een omschakeling… Van onze Glitter en Glamour wereld met Gordon en Joling gingen we ineens naar een lokaal dorp, slapen in een schuur, geen ventilator tegen de hitte, geen elektriciteit overdag, vaak geen water, overstromende toiletten en eten wat de pot schaft. Terug naar de rimboe. Ik had nog net geen hakmes en bijpassende jungle outfit nodig.

Om een dag weg te kunnen van deze ellende vertrokken we naar Monuriki Island, het eiland waar de film Cast Away met Tom Hanks is opgenomen. Samen zijn we opzoek gegaan naar WILSOOON! 

Werkelijk waar, alles wat fout kon gaan op deze vakantie ging fout. Om even terug te komen op Savan haar talent om over alles en niks te struikelen, waar ik in mijn vorige blog over schreef: it happened again. Een rollende steen was de boosdoener dit keer. Met een bloedende voet en twee verloren teennagels vertrokken we per boot naar Malololailai voor een retourtje dokter. Maar hier bleef het helaas niet bij... Savan haar telefoon begaf het, haar camera ging kapot en haar e-reader hield het ook bijna voor gezien. Ik lag tweemaal in een bed vol bedbugs en telde welgeteld, onderhand is dit niks nieuws meer, weer eens 72 beten op mijn rug en armen 's ochtends. Ook daar bleef het niet bij: mijn lip was dit keer ook de pineut. Op een van onze zovele fantástische ochtenden op Mana Island werd ik wakker met de rechterkant van mijn bovenlip wel zo dik, dat het leek alsof ik geslagen was.

En zo… Ontstond het duo Zululip en de Brokkenpiloot.

Na al deze ellende zat kerst eraan te komen: tijd voor wat leuks. We vertrokken op 1e Kerstdag samen met vijf Britse jongens naar Cloud 9. Een drijvende bar in het midden van de oceaan met, jawel, steenoven pizza's! Als twee hongerige wolven stortten Savan en ik ons op eindelijk fatsoenlijk eten. 'S avond wat potjes Shithead en Asshole met de jongens gespeeld en een fles rum achterover getikt om even te vergeten dat we op Mana Island zaten. Of zoals de Britten Mana omschreven: "Worse than prison".

Omdat Savan en ik twee verwende loeders zijn, besloten we om een dag eerder van Mana te vertrekken en onze tijd beter te besteden op Bounty Island. Ja, zo heet het echt. En zo ziet het er ook uit! Maar wat een deceptie: de hele dag regen… 

Eenmaal terug gekomen in Nadi waren we wel klaar met Fiji. Tijd om terug te keren naar ons geliefde Raglan. Na Oud & Nieuw werd het tijd voor mij en Savan om afscheid te nemen… Het onafscheidelijke duo moest nu echt opsplitsen. Tijd voor nieuwe avonturen. Savan in Cambodja en Thailand, ik op de Cookeilanden en in Korea.

Mijn tijd aan de andere kant van de wereld zit er helaas alweer bijna op. Maar ik kijk er naar uit om iedereen thuis weer te zien. Voor nu, nog even van mijn laatste vijf weken genieten! En een volgende blog komt er aan. Beloofd! 

Ciao!