Kiten op de Cooks en snowboarden in Seoul

Nou, dit is natuurlijk vééls te lang geleden. Maar uiteraard moet deze laatste blog nog wel geschreven worden. Mijn laatste weken van deze reis verbleef ik op de Cook Islands, in Raglan, Auckland en als laatste bestemming: Seoul, Zuid-Korea. 

Nadat Savan vertrokken was naar Azië werd het tijd voor mijn laatste vijf weken alleen met als eerste stop: de Cook Islands. Hier keek ik al zo lang naar uit! Als je foto's van deze eilanden googled begin je spontaan te kwijlen. Zo onwijs gaaf, maar zou het er ook zo in het echt uitzien? Het meeste van mijn spullen heb ik in Raglan laten liggen, dus dit keer kon ik er met een verdomd lichte backpack vandoor. Ook wel eens lekker voor de verandering! Er waren maar twee backpacker hostels op het eiland. Één voor 18 dollar per nacht, de ander voor 20 dollar. Nou als we dan toch lekker zuinig bezig zijn, dan maar die van 18 dollar dacht ik. Helaas, foute keuze... 

Op het vliegveld werd ik opgehaald door een oud mannetje in een auto die wel uit elkaar leek te vallen. Om de deur open te krijgen vloog hij zijn heup met vol gewicht tegen de krakkemikkige autodeur aan terwijl hij een groffe ruk aan de hendel gaf. De achterbak hield hij open met een houten tak die eruit zag alsof hij hem aan de zijkant van de weg had gevonden. De auto starten kostte zo ongeveer 10 minuten. Met maar 3 tanden in zijn mond zat hij mij zo nu en dan gniffelend aan te kijken terwijl hij in zichzelf mompelde. Toen de auto uiteindelijk toch startte kwam er een opgeluchtte "Ah!" zijn mond uit en daar gingen we. Na zo'n vijf minuten rijden waren we er al. Ik kreeg een eigen kamer voor dorm tarieven aangezien de dorm al vol zat. Geen probleem, "kom maar door!" dacht ik. Helaas was dit niet zo luxe als ik had verwacht. De kamer had een fan, die zo welgeteld 3x per minuut ronddraaide. Met zelf blazen kwam ik nog verder. Het was bloedje heet 's nachts, echt niet te doen. Nou slaap ik normaal gesproken best prima in hitte, maar dit ging me echt te ver. Badend in het zweet ging ik om de 3 uren naar de ijskoude douche om mezelf af te koelen zodat ik daarna weer een paar uurtjes slaap kon pakken. Nou zal ik het over de keuken en het personeel maar niet hebben, kortom: ik werd na 3 dagen gillend gek en ik ben naar het andere hostel vertrokken. 

Dit hostel leek vergeleken met het vorige hostel een waar paradijs. Een fan die op een normale snelheid draaide en daarmee ook nog eens deed waarvoor hij gemaakt is, een schone keuken, een zwembad en ligging aan het strand. Ik deelde de kamer samen met een Italiaanse jongen Tom. In de andere kamers verbleven een Australische yoga hippie, moeder en dochter beide bh-loos en in veels te korte broekjes onder het mom vrijheid blijheid en nog wat medische studenten die stage liepen bij het plaatselijke ziekenhuis. 

Nou is het eiland onwijs klein, welgeteld 40 min rondom op een gemiddeld tempo van 50 km per uur, maar de bus was aardig duur als je iedere dag op pad wil. Daarmee kwam ik tot de conclusie dat het hoog tijd werd dat ik eens een rijbewijs ging halen (ja, pap en mam dat komt nu écht wel als ik weer thuis ben, maar nu nog even lekker niet). Nee, niet voor een auto, maar een scooter rijbewijs! Want, zeg nou zelf, hoe moeilijk kan het zijn? Een scooter had ik al meerdere keren eerder bereden in Indonesië, dus alleen even een theorie test. Dat kan ik vanmiddag wel even tussendoor doen. Of toch niet... Gezakt. 

Ja, dat had ik toch niet voorzien, dat ik een HEEL BOEKWERK uit mijn hoofd moest leren en daar 50 vragen over zou krijgen. Grijnzend zat de politieman me aan te kijken. "Yes yes mem, you will have to come back tomorrow again". Fijn. Heel erg fijn, viezerik.  

De volgende dag stond de politie agent me met smart op te wachten voor poging twee die ik met vlag en wimpel haalde. Een 10! Zie je wel, ik kan het nog wel, dat studeren. Hup, daar ging ik op mijn scootertje: rondje eiland. Zo kwam ik langs de bekende kite spot: Muri Lagoon en daar begon toch iets te kriebelen. Zal ik? Zal ik niet? Staat er genoeg wind? Wie weet.

Nou, over wind hoefde ik mij geen zorgen te maken, sterker nog: er kwam een cycloon aan. Vijf dagen lang heb ik samen met Tom op de hostel kamer gezeten. Film na film, aflevering na aflevering en door de regen naar de dichtstbijzijnde shop om wat noodles en fruit te halen. Ik verveelde me werkelijk waar dood. Dit was niet het paradijselijke idee wat ik voor ogen had bij de Cook Islands… Maar gelukkig komt er na regen altijd zonneschijn! En dat was in dit geval ook zo. Met name de prachtige strandwandelingen met de meest mooie zonsondergangen waarbij het wel leek alsof de lucht in vlammen stond zullen me altijd bij blijven. Vele koffietentjes, strandtentjes, lokale mensen en zwerfhonden kwamen voorbij, maar toch bleef dat kiten in mijn hoofd hangen. Toch eens checken of de wind goed genoeg was... 

En ja hoor! Niet de meest fantastische omstandigheden maar toch genoeg om nog 5 dagen kitesurfen mee te pakken op Muri Lagoon. Ik ontmoette een Duitse Londenaar die mij graag wilde vergezellen en samen stonden we iedere ochtend op het water om onszelf vervolgens na een 3 uur durende kitesessie te trakteren op een verse Nu (kokosnoot) en een enorm broodje bij The Mooring lunchtent om de hoek. 

De dagen na de cycloon gingen zo onwijs snel voorbij. Veel tripjes op mijn scooter (oh, ik mis je zo!), veel middagen op het witte strand, de lokale markten, veel pina colada's, veel Stand Up Paddle tochten, prachtige zonsondergangen en vooral die warme azuurblauwe oceaan waar ik iedere ochtend met mijn voetjes in stond te dobberen. Wat een onwijs gaaf eiland, had ik nog maar genoeg tijd en geld gehad om ook nog naar de andere Cook Islands te gaan. Goede reden om nog een keer terug te komen. 

Nadat ik weer in het oude vertrouwde Nieuw-Zeeland landde kon ik na 1 nacht in Auckland niet wachten om weer terug te gaan naar Raglan om daar mijn laatste paar dagen door te brengen. De condities voor het surfen zaten mij eindelijk een keer écht mee en zo heb ik zelfs in mijn bikini (!!!), zonder wetsuit (!!!), kunnen surfen. Zittend op mijn eigen lokale Raglan plankje, turend over de aankomende sets, wachtend tot de zon onder zakt kon ik wel heel erg genieten van deze plek. Wat een leven. Wat een perfect einde van zo'n onwijs gave tijd. Dit deed me toch wel realiseren hoeveel ik Nieuw-Zeeland ga missen en hoeveel ik me er in deze vrij korte tijd aan ben gaan hechten. Wat een pracht land. Na afscheid te hebben genomen van iedereen vertrok ik naar Auckland, klaar om naar huis te gaan...

Maar hey, wacht eens even! We zijn er nog helemaal niet! Nee nee, Zuid-Korea stond nog op de planning! Een last minute optie op mijn reis terug naar Nederland. Geen idee wat ik kon verwachten, maar who cares!  

Dat is dan even slikken, in je zomerjasje met je surfboard onder je arm, op het vliegveld van Seoul, waar het buiten -5 graden is en de kerstversiering nog aan de muren hangt. Dat is even andere koek. Bibberend van de kou zocht ik naar de juiste bus en zo was ik op weg naar het hotel waar niemand minder dan, jawel: vaders de volgende dag aan zou komen. Hijgend kwam ik de lobby binnen gesjokt na het beklimmen van een enorme heuvel met rugzak, backpack en boardbag ("Ja, ongeveer 2 minuutjes omhoog lopen, je bent er zo!" aldus, moeders woorden). De lobby boy stond me dan ook raar aan te kijken toen ik met zo'n gevaarte onder mijn arm de draaideur door kwam en begon met een spelletje "Ra Ra Wat Is Het". "Is it a…. Snowboard!? No? Is it… Ski's? Or maybe… Wakeboarding? Windsurfing? Am I close?". Na al mijn hebben en houwen, met hulp van de nieuwsgierige lobby boy, naar de kamer te hebben gesjouwd kon ik niet wachten om mijn ogen te sluiten. Nou kan ik je vertellen dat een nacht in een enorm zacht en schoon opgemaakt bed geen overbodige luxe is na al die nachten in die stinkende dorm rooms van de afgelopen maanden. Wat een geluksmomentje op het einde van mijn reis. 

De volgende dag trok ik er zelf op uit. Twee dikke truien en mijn zomerjas deed de truc niet helemaal, dus om het half uur moest ik even ergens binnen mijn bevroren vingers en de ijspegels aan mijn neus wegsmelten. Vele Starbucks bezoekjes dus, ook geen straf. Met de metro dook ik het levendige centrum van Seoul in. Het Myeong Dong District, het Gyeongbokgung Palace, het MMCA Museum en het Seoul Museum of Art en in de namiddag snel weer naar het hotel om vaders te ontvangen na zijn vlucht. 

De volgende dag stond er iets op te planning waar ik onwijs veel zin in had. Bij heel erg koud weer hoort maar één ding: wintersport! Samen met nog een stewardess zaten we 's ochtends om 7 uur in de taxi onderweg naar het wintersport oord Bear Town. Erg klein, vergelijkbaar met Winterberg, maar prima voor een dagje. Het was Koreaans nieuwjaarsdag, dus weinig mensen op de piste. Een super dag gehad waarbij we de pistes bijna voor onszelf hadden. Al moet ik wel zeggen dat ik toch echt wel mijn kaiserschmarrn en spaghetti bolognaise miste tussen de middag. De beschikbare Koreaanse bende zag er niet zeer appetijtelijk uit. 

Na een paar dagen Seoul zat mijn reis er nu toch écht op. Tijd om naar huis te gaan na bijna 8 fantastische maanden. Het idee dat ik thuis direct weer moet beginnen met mijn studie en werken klonk daarom ook niet direct als muziek in mijn oren, maar er stond uiteraard ook daar weer een leuke tijd op me te wachten.

Zodra mijn hoofd de stoelleuning in het vliegtuig raakte, lag ik in een diepe coma en heb ik de rest van de reis geslapen. 'S ochtends om 6 uur kwamen we aan op Schiphol waar moeders en een hele lieve Eva mij stonden op te wachten. Ready to go home. 

Aan jullie allemaal: ik hoop dat ik vele van jullie heb kunnen vermaken met mijn verhalen vanaf de andere kant van de wereld. En uiteraard… Tot de volgende reis! 

Liefs!