Robbie, tijdelijke vleugeltjes en helse wandeltochten

Aangekomen in Wellington na een helse nachtbus van 10 uren (lees: 2,5 uur vertraging, verkeerde bus, stoelleuning kapot en een paaltje geraakt. Waarom heb ik dit soort dingen toch altijd?) hebben we onze spullen gedropt in een niet al te charmant hostel en zijn we direct de straat op gegaan omdat onze bedden nog niet gereed waren. Na een welverdiend en niet te gezond ontbijt zijn we de buurt rondom ons hostel gaan verkennen. We kwamen terecht op Cuba Street, wat ook direct een van de leukste straten van Wellington scheen te zijn. Na een goede bak koffie hebben we afgesproken met het uit-het-oog verloren vriendinnetje Christina uit Raglan, die nu op zoek was naar een baan in Wellington. Na goed wat bijkletsen kwam Christina met het plan om samen met een vriend van haar ’s avonds naar het park te gaan waar Robbie Williams een concert zou geven. Tickets of niet, we konden de muziek van buitenaf ook wel horen, aangezien het een open air concert zou zijn.

Na een fijn schoonheidsslaapje in de middag waren Savan en ik weer klaar voor wat actie. Fris en fruitig stonden we op de stoep van het hostel en hebben we lekker een burgertje gehapt met Christina en een vriend van haar, Michael. Met goed gevulde buikjes liepen we samen met nog zo’n honderd andere mensen richting het park. Dit was groter dan verwacht, maar eenmaal aangekomen bij de parkhekken begon het toch ergens te kriebelen bij mij. Dit was niet zoals de Europese concerten en festivals qua beveiliging en dit hek kon toch écht wel overwonnen worden. Wat security hier, wat security daar. Ze stonden verspreid buiten en binnen de hekken. We begonnen een plan te brouwen om stiekem het hek over te springen bij nachtval. Na wat rond sluipen en schuifelen hadden we ons plekje gevonden, nu nog wachten op Robbie.

En ja hoor, zodra het openingsschot van Robbie’s keelgeluid ter ore kwam zagen we de security onrustig worden. Vele begonnen zich wat dichter naar de hekken te bewegen en de security binnen de hekken stond dood leuk met telefoon in de hand te filmen. Ons moment. Hup, Savan als eerste over de hekken heen. Met een dof geluid kwam ze aan de andere kant neer en sloop ze achter de security guard heen. Ze lag verstopt in het gras en probeerde zich naar de andere kant te manoeuvreren. Eenmaal achterom kijkend kwam ze erachter dat de rest achter was gebleven en dat ze er alleen voor stond. “Excuse me…” Oeps daar ging ze al, gepakt. “This spot is supposed to be for working people only. You’re not allowed here, could you please move yourself back to the public area?” Erm, oké! Toch niet! Savan was binnen. One down, three to go.

Terwijl Savan verdwenen was stonden wij te wachten tot de juist om-de-hoek-gekomen security guards weer verdwenen waren. Drie giebelende kort gekapte huisvrouwen om precies te zijn. Na vijf minuten waren ze de volgende hoek weer om, spelend met hun mobieltjes, gretig om een foto van Robbie vast te leggen. Waarschijnlijk om thuis aan de vriendinnen te laten zien tijdens het vaste thee uurtje.

Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Of toch niet. Nóg een security guard die om de hoek kwam kijken en deze had ons helaas wel door. Een oude chagrijnige man die een groepje jongeren om een boom, iéts te dicht bij het hek, rond ziet hangen. Wat kan daar nou aan de hand zijn? Met een sikkeneurige blik en grote witte snor bleef hij ons in de gaten houden, maar werd gelukkig na vijf minuten weggeroepen door zijn walkie talkie. Showtime! Als eerst Christina erover heen, vervolgens vloog ik over het hek heen en als laatste kwam Micheal er overheen gesprongen. Met z’n drieën kruipend door het gras, achter de nog steeds filmende/fotograferende security guard langs (deze man was duidelijk niet heel erg goed in het volbrengen van zijn taken), konden wij ons zo, met een kloppend hart en een lijf vol adrenaline, bij Savan voegen. We zaten bovenaan de enorme koepel en hebben het concert perfect kunnen volgen van het begin tot het einde. Zelfs nog onze eigen tas met bier en chips mee kunnen smokkelen! Ik voelde een klein beetje voor al de mensen om mij heen die $150 dollar voor een entree ticket hadden betaald, maar daar kon ik niet al te lang mee zitten. Een fantastisch begin van onze reis!

Na drie dagen Wellington zijn we op de ferry naar het zuider eiland gestapt. Onze eerste stop was Picton, een klein regenachtig dorp met een gemiddelde leeftijd van 70 jaar. Snel door.

Marahau! Alweer, een klein dorp, maar dit keer wél veel te beleven én een stralend zonnetje! Dit borrelde al een tijdje bij mij en had ik stiekem al een klein beetje in de planning staan. Iets wat zeker op mijn bucketlist stond: skydiven. Het was de perfecte dag, het perfecte weer en de perfecte locatie. Savan was iets minder enthousiast (lees: helemaal niet), maar desalniettemin wilde ze het wel graag doen. ’S Ochtends vertrokken we en ik zat al te stuiteren in het busje. Eindelijk ging het gebeuren! We werden in pakken gehesen, gekoppeld aan een aardig meneertje en zaten zo, hup, ineens al in het vliegtuig. Onze sprong was vanaf 13.000 feet (zo’n 4 km hoog) en had een vrije val van 45 tot 55 seconden. Bij het naderen van de 13.000 feet keek ik om en zat Savan met een zenuwachtige glimlach als een boer met kiespijn te kijken. Ze ging als tweede en ik als derde. Het gebeurde allemaal zo snel. Ik zag Savan wegvliegen als een papiertje in de wind en daar ging ik zelf al. Één, twee, drie!

Oprecht, een van de gaafste dingen die ik gedaan heb in mijn leven. Uitzicht van halverwege het noorder eiland tot in de bergen van Kaikoura. De lucht was zo helder en alles was zo goed zichtbaar. Het moment dat je uit een vliegtuig springt voelt compleet onnatuurlijk (nee echt? Ja echt), maar zodra je hersenen inhalen wat je aan het doen bent, komt de echte kick. Met name de vrije val vond ik fantastisch. Máár, als ik heel eerlijk mag zijn, gaf het me niet zo’n adrenaline kick als dat ik gehoopt had. En ik snap niet zo goed waarom, want laten we hier nou even objectief naar kijken: ik ben zojuist uit een vliegtuig gesprongen!

Van het ene avontuur doken we in het volgende: de Abel Tasman Coastal Track. Iets wat Savan heel erg graag wilde doen en ik had al ja gezegd voordat ik doorhad waartegen ik ja zei. Een ruim 60 km lange track langs de kustlijn. Ja, dat klinkt allemaal heel mooi… Totdat je je realiseert dat je er vijf dagen lang als een soort pakezel bij loopt. Je zult eten voor vijf dagen mee moeten gaan zeulen, want er is geen andere mogelijkheid. Daarbij komt er ook nog eens bij dat er geen douches of keuken faciliteiten zijn, er niet altijd schoon drinkwater is en dat je opgegeten wordt door de beesten. Toch leek dit een goed plan en waren wij uiteraard tot in de puntjes voorbereid! Not.

Pannen en gaspitjes vonden wij te veel gedoe, dus dat plan lieten we al varen. Dat werd vijf dagen leven op brood, mueslirepen, fruit en andere niet erg smakelijke houdbare etenswaren. Geen schoon drinkwater? Op het laatste moment toch nog maar even zuiveringstabletjes gekocht bij de outdoor zaak. Slaapzak? Eh, misschien moet ik die ergens even lenen. Heb jij de reserveringspapieren voor de hutjes mee? Shit, nee we moeten terug.

Na een aantal pogingen zijn we toch echt aan de track begonnen en binnen de eerste 100 meter heeft Savan al twee keer op de grond gelegen. Het pad bleek iets zwaarder te zijn dan we dachten en de backpacks bleken iets zwaarder te zijn dan we verwachtten. Iedere dag een hike van gemiddeld 13 km met één uitschieter van 17. Berg op, berg af. Waar waren we aan begonnen?

Na een aantal dagen leven als bush-vrouw ben ik tijdens de hike wederom tot de conclusie gekomen dat ik word beschouwd als een lekker hapje door het stekende insectenrijk. Ondertussen zien mijn benen eruit als twee bugel pistes. En dat is niet, ik herhaal NIET, overdreven. Alleen al op mijn rechter bil en bovenbeen tel ik 52 bulten. Voor de liefhebber kan ik nog even doortellen, maar ik dacht zo dat dit wel genoeg was om mijn punt te maken. De zandvlooien, muggen en andere misbaksels hebben mij weer goed te pakken gehad.

Maar even alle gekheid op een stokje: buiten al het gezeur en gevloek om was het natuurlijk een pracht tocht. Prachtige baaien, parelwitte stranden, een super diverse natuur, hangbruggen over heldere rivieren, reusachtige roggen, de meest mooie uitkijkpunten en enorm veel kut vogels die je eten jatten.

Zeker weten de moeite waard.

Voor 1 keer.

Voor nu staat de planning zo op papier: morgen naar Westport, vervolgens naar de Franz Josef Glacier, Lake Wanaka, Milford Sound en Queenstown.

Tot de volgende keer. Cheers!